Mooi klein dorpie met groot herinneringe

Dit het begin met William neem gou-gou vir my 'n foto van die teels asb.  Ek wou 'n foto of twee van Gordensbaai opsit,  maar terwyl ek opsoek na die "geskiedenis" is, het ek in my eie geskiedenis weggeraak. Die ontwikkeling het die baaitjie nie teveel verander nie.

Vandat ek kan onthou, was die strand/baaitjie die plek waar die familie aan beide kante uitgehang het.  Jip ek is op die foto ... enige een wat 'n raai wil vat watter een? :-)  (En vir veiligheid sal ek nie van die ander ou foto's opsit nie :-))

Die teels het bygekom en die poskantoor is netjies en geverf mar die melkhoutboom (een van die ou posbome) is nog steeds daar.  Dit moet seker een van die lekkerste kantore wees om te werk met so 'n uitsig.   

As kind onthou ek dat daar altyd piekniekmandjies gepak was vir die dag en ons plek om uit te kamp was net oorkant die bekende baken - mens was half omgekrap as iemand anders voor ons opgedaag het en dit durf waag het om ons plek te vat. 

Later as jongmense het ons graag daar gebrunch ipv piekniekmandjie pak.  Die dorpie was vroeer bekend as Vissersbaai en later Vishoek.  Toe daar egter 'n dorp verder met dieselfde naam kom, het hulle die dorp na 'n Kommandeur Robert Jacob Gordon vernoem wat die dorp in 1774 besoek het.

En vandag is dit net 'n oopstuk grond wat iemand nog moet ontwikkel.  Dit vat seker 'n tydjie want ek kan net dink hoeveel 'n stukkie grond met so 'n uitsig voor sal gaan.   En nog altyd het ek gedink die GB in die ander teen die berg staan vir Gordensbaai, maar moes leer dat dit eintlik vernoem is na Genl Louis Botha na wie die vlootbasis vernoem is.  Ek wonder of die vlootbasis se naam nog dieselfde is?

Kry die verskil?!  As kind was dit baie belangrik of dit hoog- of laagwater was want dan kon ons of vissies gaan vang in die rotspoele of met ons lilo.  Onthou jy RonelLe?  

In die hawe le nie meer klein vissersbote nie, maar groot duur seiljagte, maar die uitsig en mooi van die dorpie is nog dieselfde.  

Wonder hoekom my ouma hulle nie maar die huisie in Gordensbaai gehou nie ...seker ons sou dit nuttig kon gebruik :-)

Ons kyk terug en is dankbaar

Die uitreik by die meer was 'n ongelooflike ervaring soos ek met julle gedeel het en ek besef net weer dat daar so baie dinge is wat ons as vanselfsprekend vat en dink dis net deel van ons elke dag bestaan.  Vir ons debriefing en deurtrap van die uitreik, bly ons twee dae oor in Lusaka. 

In ons soeke na billike plekke om te bly bespreek ons by 'n kampplek en watter blessing is dit nie.  Daar is heelwat diere wat op die kampplekgronde rondloop en dit voel ampertjies soos die wildtuin.  Salig :-)  Ons loop nie baie rond in Lusaka nie en vat rustig terwyl ons herkou aan alles wat gebeur het.  

Een plekkie wat ons wel besoek is die olifant weeshuis. Lilani olifant "weeshuis" versorg baba olifantjie wat wees of beseer is en plaas hulle na 'n tydperk ('n paar jaar in olifant lewe) weer uit in die wild.  Elke olifantjie het 'n storie hoe sy/hy daar gekom het en dis hartseer om te lees hoe sommige mense die olifante seer- en doodmaak.   

Die olifantjies word daagliks in die veld en natuur gehou en elkeen van hulle het 'n mense-persoon wat pa/ma staan vir hulle vir wanneer hulle aandag en bietjie liefde nodig het.  Wanneer dit kostyd is, kom hulle na hierdie kamp toe, waar besoekers dan ook kan dophou en foto's neem. 

 Eerste is dit botteltyd en die ouer olifantjie kan nie nog wag vir die helpers nie, hy het eenvoudig sy bottel gevat en self begin drink. Op die linkerkant onder sal julle vir Sunny sien.  Sy is aangeval deur mense en in haar rug gesteek.  Dit het groot skade aan haar ruggraat gedoen en haar semi-verlam.  Sy is deur hulle versorg en alhoewel sy al heelwat herstel het, dra sy nog 'n skoen wat help met die poot wat nie wou loop nie.  

So tussen die waterdrink en speel met die sand, kom hulle gereeld hallo se vir hulle mens ma/pa.  Die kleintjie was so oulik. Julle weet as baba's hulle handjies ontdek ... wel hierdie enetjie het nie presies geweet wat om met sy slurp te maak nie en probeer maak wat die ouer olifante doen en dit nie heeltemal reggekry nie.  Ek lees dat hulle so drie weke terug, nog 'n kleiner olifante gered het wat nou by die weeshuis is.  Ons het nogal lank daar spandeer om net stil te staan en kyk en luister. 

'n Lekker koel oggend met groenigheid is nie iets wat ons hier in die woestyn as vanselfsprekend kan neem nie, en die kinders het die groot teetuin verskriklik geniet ... die ouer tannies ook :-).

Hulle wou by elke paadjie afstap en dit alle net geniet.  Party van ons het die winkels gemis lyk dit my en selfs 'n sementskoen word aangepas :-).  

Die aand is gebraai en na ons vleislose tyd is ons dankbaar vir die vleis, wors, slaai en braaibroodjies.  Die plek se honde het gou baie tuis gevoel tussen ons en een het selfs by Nelmari geslaap die aand.  

Die laaste dag saam het ons gaan Wimpy ontbyt en fliek.  Ja daar is 'n Wimpy en elke ander liewe winkel wat in Suid-Afrika is - dit is net baie duurder.  

Dan is dit regtig groet tyd.  Ek kyk deur die foto's en sien hoe die 3 jongmense mekaar ook gedurende die trip ondersteun het.  Een van hulle, Daleen het na die eerste week waterpokkies gekry en ons het dit eers agtergekom toe sy uitslaan, maar altyd was daar een om 'n drukkie en/of ondersteuning te gee.  Ek het ander jongmense op die uitreik ook gesien, maar om te se dat ek trots is op ons jongmense, is liggestel.  Hulle het deur alles, goed, sleg, ongemaklik, pret, moeilik, ongerief, lekker so positief gegaan en soos ons neem hulle ook baie saam/uit die ondervinding.

Mag al die antwoorde en ervaringe vir julle en my tydens die uitreik en konferensie net gebruik word tot Sy Koninkryk!

Vriende en konferensie

Terug by die basis na 'n ongelooflike tyd in die village is dit rustiger en na 'n dag van vas en bietjie rus, moet daar gehelp word met die voorbereiding vir die konferensie.

Ons meisies help om die Lake se kaart en basis logo te teken en verf vir die uitstalling.

Tussen-in is ons eie klein span ook besig met fun aktiwiteite ... Daleen en Nelmari het besluit om vir Elriza 'n liedjie te skryf en verdwyn gereeld af na die meer toe om te oefen.  Die liedjie word die laaste aand onder groot gelag met bewegings vir haar gesing :-).  

Na vele vleislose dae vind ons naarstigtelik uit van eetplekke en hulle vertel van 'n plekkie wat heel billik is. Ons groep besluit om die hele span by die meer uit te neem vir "hoender en chips".  Ek's  nie 'n vreeslike hoender fan nie, maar ek kan vir julle se dat dit van die lekkerste hoender was wat ek al geeet het :-). 

Terug by die basis het ons 'n kragonderbreking, en word daar by lantern afgesluit met worship en totsiens gese aan die mense van die meer.  Ons span oorhandig ook die geld wat ons voor die tyd dmv fondsinsamelings ingevorder het sodat hulle een boot vir die floating church kan koop en vir die begin van hulle kinderbediening. 

Ons het baie nuwe vriende hier gemaak en ons gaan hulle en die mooi sonsondergange by die meer mis.  

Die volgende oggend is daar groot opgewondenheid met ons vertrek na Kabwe vir die Love Africa konferensie.  'n Sestien uur busrit le weer voor, maar hierdie keer ken ons baie mense op die bus .... dit gaan net lekker wees. 

Die rit is amper langer as die kom, want iewers langs die pad gooi een van die ander passasiers 'n sakkie vuilgoed (dink dit was orige vis) by die venster uit, binne een van die aankomende motors wie se ruitskerm breek/kraak.  Dit beteken dat die bus elke nou en dan gestop word, dan klim iemand in, loop op en af in die gangetjie en soek die sondebokke.  Daar word gedreig dat as die skuldige nie te voorskyn kom nie, die hele bus na die polisiestasie geneem sal word.  'n Paar uur later by een van die groter dorpie, vertel sy darem dis sy.   En terwyl ons wag, klim 'n vrou op die bus en lewer 'n preek wat ons niks van verstaan nie - en sy neem kollekte op na die tyd :-).   Moet se dat die bus eintlik 'n wonder bus is, want by elke stop as 2 mense afklim, klim 5 op en so saam met die visse in die bagasie en kinders in die paadjie kom ons eintlik die volgende oggend so 2 uur in Kabwe aan.

Ons gastehuis/lodge waar hulle ons ingeboek het, is netjies en skoon en nadat ons vir amper 'n uur ons "woonstelmaat" wat reeds ingeboek was probeer wakker maak, kon ons bietjie rus voordat die bussie ons kom haal vir die konferensie. Die eerste dinge wat ons daar sien is die vers teen die muur uit Psalm 2 en daarna die saal vol vlae van die lande waar Christene onderdruk word.  Nelmari was heel opgewonde om die UAE vlag ook daar te sien.

Die atmosfeer by die konferensie was heeltemal iets anders as wat ek al by konferensies ondervind het.  Van oral oor in Afrika, Asia, Europa, Amerika en ander het sendelinge saamgekom.  Dit was niks snaaks om mense te sien groepies vorm en spontaan begin worship nie.  

Ons het van die begin af deel gevoel van almal. Nie net omdat die mense van die meer ons deel van hulle span laat voel het nie, maar ook omdat ons in so 'n kort tydjie by die meer soveel mense van oral ontmoet het.

Die worship gedurende die vyf dae van die konferensie was ongelooflik, en ons moes in Afrika tale sing wat ons nie eers geweet het bestaan nie :-), maar dit was great!  Die saal kon nie al 800 mense akkommodeer nie, maar die res was in die overflow wat net so deel was van alles.  Vir vier dae het ons ten minste 6/7 boodskappe/preke geluister ... almal van hulle het ons geboei en met ons gepraat.  Tussen-in het ons werkswinkels bygewoon, gesing en gekuier.  Van 6:20 in die oggend tot 9 uur in die aand ... en dan was ons lekker poegaai kan julle vertel.

Al die verskillende sendingstasies het ook terugvoer gegee oor hulle werk die afgelope jaar en ons was baie trots op die meer se span, asof dit ons span is met hulle verslag :-).  Elriza het ook die geleentheid gehad om twee keer die worship saam met die meerspan te lei.  En toe was dit tyd om te groet en die tydjie by die meer en sy mense het tekort gevoel.

Watter ongelooflike ondervinding het ons nie gehad, beleef en ervaar die 14 dae by die Meer en Konferensie nie .... daar gaan nog baie hieroor gepraat en gedink word.  

Wie weet, eendag gaan een of meer van ons weer in daardie rigting.

Groot dinge gebeur in die village

Die ondervindinge in die village kan ons nie regtig in woorde sit nie.  

'n Groot deel van ons tyd gaan om hande vas te hou en drukkies uit te deel en hulle en ons geniet dit baie. Tot so onlangs as 'n jaar terug was geen "paartjie" op die eiland getroud nie en kry die kinders nie die regte aandag en liefde van hulle ouers nie.  Paartjies kuier oor en weer en die mans wat baie weg is weens die visvang het vroue in ander villeges ook.  Vanaf 2009 is die eerste sendeling paartjie (van Zambia) na die village om daar te gaan bly en werk.  Hulle doel "lifestyle preaching" soos hulle dit noem.  Dat die mense van die village deur hulle God se liefde kan sien.    

En dit het vrugte afgewerp want in 2011 het die village hulle eerste Christen troue gehad.  En almal was teenwoordig.  'n Besoeker het vir haar 'n trourok geskenk en iemand het selfs 'n troukoek gebak en die hele villege het daarin gedeel.  In die hoofman se toespraak, en hy is nie deel van die kerk in die village nie, se hy die volgende:  "...that Moses and his wife have taken a step that brings the village out of shame and he admonished the parents of the village to adopt practice of the wedding ceremony and lifelong commitment in marriage as they help their sons and daughters become husbands and wives."  

Die eerste sendeling daar, Lewis, wat onder sy eie mense werk en die kerk daar begin het, het ook met die jongmanne begin werk en hulle werk weer met die huidige kinders van die village.  Die "honest boys" soos hulle genoem word, dien as voorbeeld vir die kinders en is veral betrokke by sport ministry.  Ons kon deel daarin tydens ons besoek en weereens gesien hoe hulle met niks, iets maak.  Is dit nie die oulikste doelpale nie :-).  Daar was selfs kinders wat met "sokkerballe" gespeel het wat hulle uit plastieksakke gemaak het.  

Siende dat die sendingstasie oorspronklik 'n mediese stasie was, was daar baie gefokus op dit.  Maar so 'n paar weke voordat ons gekom het, het die twee verpleegsters daar, Lenie en Nicki gevoel dat hulle vir die siekes moet begin bid ipv medisyne gee. Dis onmoontlik om dit wat ons gesien en ervaar het, op skrif te sit maar watter ongelooflike ondervinding om te sien hoe Pa die mense daar reg voor ons oe gesond maak en genees en verlos van bindings wat die toordokters op hulle gesit het.  Soveel van die siekes het tydens die naweek wat ons daar was, hulle hart en lewe vir God gegee.  Hierdie twee brawe verpleegsters doen 'n ongelooflike groot werk daar op die eiland en julle moet saam met ons bid vir hulle beskerming en die werk wat hulle doen.  As julle meer wil weet wat daar gebeur het, en nog steeds gebeur, epos my bietjie dan stuur ek hulle inligting en nuusbriewe aan.  

En so tussen al die amazing goed wat gebeur word daar vriendskappe gesmee met ander en bybelstudie gedoen.  Die kleintjies het nie ophou hang en soek vir aandag nie, en die oomblik wat Nelmari of Daleen gaan sit het, was daar heelwat handjies wat met die hare begin speel en vleg.  

Dit was 'n ondervinding wat ons altyd sal by bly.   

En toe is dit die langpad terug oor die meer na die basis toe. Almal hierdie keer in dieselfe boot.

Die mense het vriendelik gegroet en totsiens gese.  Ons hoop dat ons iets blywends vir hulle kon los en deur vir hulle liefde te gee ook so Vader se liefde kon wys.  Hulle het verseker iets blywends vir ons gegee.