Die begin van ‘n ongelooflike ervaring

Hoe deel mens 'n ongelooflike ervaring in een kort blog, tesame met honderde foto's natuurlik?  Ek kon dit nie doen nie , dus sal julle maar in twee dele moet lees van wat ons alles beleef en ervaar het op ons besoek aan een van die villages rondom die meer.

Die kamptoerusting, kos en "ouer" mense het die tog met die Pelican aangepak en die jong meisies saam met van die plaaslike sendelinge op die "publieke boot.  Hulle is seker goed twee uur voor ons al hawe toe en ons kon hulle nog steeds rondom halfpad village toe verbygaan.  Mense hierdie meer is groot en die Gautengers sal dit heelwaarskynlik 'n see noem :-).  Die tweede grootste en tweede dieptste varswater meer in die wereld!  En die langste in die wereld ..... 'n hele 676 km in  lengte en 50 km in breede.  Vier lande Burundi, Kongo, Tanzania en Zambia grens aan die meer en vir 'n groot deel van ons rit kon ons geen land aan enige kant sien nie ... so yslik groot is dit. 

Ons bootman het later spesiaal vir ons nader aan die kus gaan vaar en kon ons van die verskillende villages sien wat reg langs die meer gebou is.  Orals was daar opgewondenheid met die sien van die boot, want die mense is heeltemal bewus van die uitreike en wat daar vir hulle villages gedoen word tydens die besoeke.  Hierdie keer was ons deel van 'n besoek aan een van die verste villages.

Van die manne wat vrooer deur is met die boot het ons kamp gaan opslaan en dit was maklik om te sien dis waar ons gaan wees met die tente wat ons ingewag het.

'n Hele tydjie na ons het die meisies aangekom en soos ons is hulle deur die inwoners van die village en veral die kinders welkom geheet.  Hulle wou almal net groet en help aandra.  Klaar afgepak het ons die hoofman van die village gaan groet en toestemming gevra om die naweek daar te wees en te werk.

Die mense het ons nie verwag nie, en nogtans sonder 'n probleem hulle hutte beskikbaar gemaak sodat ons daar kon kosmaak. Heeltemal in lyn met ons spyskaart ... ons eerste maaltyd in die village .... peanutbutter broodjies :-).

En toe het die kuiers begin.  Ons was ampertjies nooit sonder 'n kindjie aan die hand en hulle het orals rondom ons en die meisies gekloek.  Net om vir hierdie kinders 'n bietjie aandag te gee en hulle handjies vas te hou, was vir party baie meer as wat hulle by hul huis kry.

Ons het saam met hulle "kerkie" kon worship en daarna in groepies opgedeel en  'n prayerwalk in die village gedoen en vir die naweek gebid.   Ek kan nie van die begin van ons naweek vertel sonder om die longdrop te noem nie  Op die middelste foto bo, staan Elriza voor hom en dit is glad nie so iets waaraan ons op kampe gewoond was nie.  Hierdie was regtig net 'n klein gaatjie in die grond en dit het al ons skill gevat om te bemeester :-).  Behalwe vir die konsentreer op die gaatjie en die flitslig en toiletpapier in die hande, moes mens keer om nie op te val nie, want al kan jy jouself met jou hande teen die muur stut, wou jy nie ... want die kakkerlakke was meer as gereed om oor jou hande te hardloop.  Gelukkig was ons altyd twee-twee, een moes "wag" hou en was dit 'n groot besprekingspunt deur die hele naweek.

Die dogtertjies op die eiland het nie regtig onderklere nie en dit stel hulle bloot aan verskeie situasies.  Op versoek van die stasie was dit een van die goed wat ons saamgebring het, en julle kan nie dink hoeveel vreugde so iets kleins vir hierdie kinders was nie.  

Badtyd het vir sy eie ervaring en vermaak gesorg, toe daar met klere en al in die meer gebad moes word. Seep so bo die klere met kindertjies wat selfs in die water rondom jou swem en selfs onder die water gaan terwyl die meisies sukkel om die rompe af te hou :-).   En dan terug tent toe met die natklere ... en probeer aantrek met ander mense wat dieselfde wil doen in 'n piepklein tent - terwyl die kinders voor die tentdeure saamdrom en wag vir die besoekers om uit te kom.

Ek het reeds vertel hoe groot die meer is, en dat ons dit gebruik het vir was- en badtyd ... maar dis nie al nie.  Die wasgoed word in die meer gewas, daar word in geswem en gespeel ... ons drinkwater is uit die meer geskep en ons het selfs gesien hoe baba boudjies in die meer afgespoel word.

Dit tesame met die skottelgoed wat in die meer gewas is en ons self wat soggens daar tandegeborsel en hare gewas het.  En mens wil half nou gril ne?  Maar wat is so ongelooflik en weereens net 'n bewys dat ons Pa selfs in die kleinste detail na mense omsien - die water bly silwerskoon.  Met al die klein klippies op die meer se bodem (volgens die slim mense was daar 'n volkaan uitbarsting) en teen die walle word die meer water self gesuiwer.  Ons het egter vir onsself ook filter waterbottels gebruik.  

En saans wanneer dit donker word en die son sak, is die meer die "kantoor" van die villagemans wat uitgaan om vis te vang.  En waar onlangs ook 'n nuwe bediening, die floating church ontstaan het.  Dit was ook een van die projekte waarvoor ons geld ingesamel het sodat ons vir hulle 'n vissersboot kon koop

.
Toordokters is nog baie sterk teenwoordig in die villages en word daar gereeld 'n offer gemaak, selfs vroue en kinders om te help met die visvangs.  Hulle glo dat die vroue en kinders dan onder in die meer die visse sal boontoe jaag.  Twee van die vissermanne het tot bekering gekom en het hulle ipv offers begin bid vir hulle vangste.  Wanneer die bote saans wag vir die visse om in die net te swem, lees hulle die bybel (hulle maak gebruik van solarpanele om visuele bybel te hoor) en vertel hulle die ander vissermanne van Jesus ... vandaar die naam floating church. In die begin was dit swaar want hulle het gesukkel met die vangste en die ander wat geoffer het, het hulle gespot, maar drie dae later het hulle, net soos in die bybelse tyd, so 'n groot vangs gehad dat hulle kon teruggaan land toe en begin die mense se gespottery ook nou minder raak.  Omdat visvang die grootste beroep langs die meer is, kan mens net opgewonde raak oor die moontlikhede as hierdie kerk begin groter en groter uitbrei.  Hulle het nog soveel bote nodig om die groot werk te kan doen, bid saam met ons dat hulle nog donasies hiervoor kry.

Nuwe dieet en evangelieboodskap

Meeste van die bedieningspunte word besoek, een daarvan die tronkbediening waar Elriza ook kans kry om met die gevangenis te praat en 'n kort boodskappie te lewer.

Een van die hoogtepunte was toe ons kans kry om by die skooltjie 'n les aan te bied.  Hierdie skooltjie het net 80 weeskinders (20 in elke graad vanaf KG).  Wat so besonders is van die skool is dat nuwe inname is net in KG (Graad 0) en die ander is dus al almal 'n jaar of drie deel van die skool en mens kan dit sien.  Hierdie kinders is ongelooflik gehoorsaam, hulle Engels is goed en hulle het so goed saamgewerk. Maar eers is daar baie voorberei om die Evangelie boodskap so eenvoudig moontlik vir hulle aan te bied.  

Charmaine bied die les aan terwyl die res van ons almal help om die kleurkrale uit te deel en later in 'n armband te ryg.  Die kindes geniet hierdie aktiwiteit verskriklik baie en hoe baie sal ons later sien. 

Na die les en lekker sing is dit pouse by die skool en oppad na ons kamer sien ons hoe die kinders wat die lessie bygewoon het, by maatjies sit en die boodskap met hulle deel terwyl hulle die kleure op hul armband verduidelik.  

En die kinders laat nie maklik 'n geleentheid om vasgehou te word verbygaan nie.  Nelmari en Daleen was net te gewillig om hierdie een vas te hou terwyl sy aan haar Wilson toffie wat hulle vir haar gegee het suig. Ek hoef nie te se dat sy en hulle lekker taai was nie :-).   

Ons het ook die skool se kwartaal afsluiting kon bywoon en ek wens ek kon dit op foto's vasle hoe hulle bybelversies kan voordra, opse en uitbeeld in Engels, ons was verstom.  Die kinders kry twee maaltye by die skool per dag en word dan meestal versorg deur 'n ouma of iemand in die families omdat daar nie ouers is nie.  By die funksie was daar ook van hierdie "ouers" wat deur middel van die kinders van God se liefde hoor. 

Een van ons grootste "aanpassings" was verseker die kos.  Waar ons Saffers maar lekker gewoond is aan een of ander vorm van vleis ten minste een keer 'n dag, het ons die eerste 7 dae (kan meer wees) heeltemal vleisloos gegaan.  Ek wat nogals vol nonsens kan wees oor wat ek eet, het redelik ingegee en bone (nie groenbone nie), raap en kool geeet en dit was nie moeilik nie, hulle het dit baie smaakvol gemaak.

Het egter teegeskop met die pap (ek weet die vaalpense sou nie daarmee 'n probleem he nie) amper elke dag en die klein vissies wat hulle chipengas, of Zambia sardiens noem.  Dis 'n klein vissie wat gedroog word en ons was maar skepties toe hulle dit begin voorberei het.  Die ete word met die hand geeet - eers word die pap in 'n bolletjie gerol en dan tel mens die vis daarmee op ... jinne ek kry sommer weer koue rillings :-).

'n Tipiese spyskaart wat ons gehad het, het so gelyk:

Ontbyt: Peanutbutter broodjie (DIK snye) of Peanutbutter broodjie met gekookte eier en ons het een keer oats gekry en een keer 'n patat vir ontbyt.
Middagete:  Peanutbutter broodjie, tunaslaai of 'n rysslaai (rys en enige kos wat oorgebly het)
Aandete:  Een of ander vissie met pap en kool of Bone en pap en sous of rys, raap en bakkie peanuts

Nie een van ons het ooit honger gaan slaap nie.  Die sakkie biltong het ons gehou so lank ons kan en toe ons dit die dag uithaal was dit 'n fees.  Ons is regtig bederf met die borde kos wat ons elke dag eet, dis meer as wat ons nodig het om versadig te wees en vir hierdie mense is dit wat vir ons normaal is soos bv kaas, aartappels, vleis en baie ander net 'n luuksheid.  Ek moet noem dat die patatontbyt wat ons een oggend gehad het, blykbaar 'n groot bederf vir ons was, omdat net die "rykes" dit kan bekostig.

En elke aand is die sonsondergang net mooier en is ons meer dankbaar oor dit wat ons het!

Orientering en geskiedenis

Ons het wonderlike geleentheid gekry om bietjie meer agtergrond te kry oor watter uitreike presies vanaf die basis by die meer gedoen word.  Nie alles was geleentheid vir foto's nie, maar die besoek aan die Niamkolo Kerk of wat oor is van hom was beslis so 'n geleentheid. 

Die kerkie langs die Tanganiyka meer is gedurende die 1893's deur sendelinge van London gebou (op versoek van David Livingstone)  en is die oudste bestaande klip-geboue kerk in Zambia.  Sy toring van rondom 15 meter is nog steeds 'n landmerk vir die bote wat die Mpulungu hawe besoek.   'n Sendelings basis is in 1880 hier gestig maar moes 5 jaar later weens onruste ophou. 

Twee jaar later was hulle terug en is dit weer oopgemaak en gedurende 1895 het hulle die kerk gebou deur 'n "onderwyser" wat op die stasie gehelp het.  Hulle  vermoed die ou was dalkies 'n argitek ook.  Gedurende 1908 het slaapsiekte die dorpie getref en het die mense 'n paar km verder getrek en het die kerk en sendingstasie afgebrand, maar in 1962 is dit gerestoreer tot wat dit vandag is. 

Die strate is platgeloop terug in die geskiedenis (ok party van ons kon foto's uit 'n bussie neem) en die volgende stop was die oorspronkelike Good News mobiele kliniek.

Baie jare terug het 'n span van 6 mense van Mpulungu na Kasaba bay gegaan om 'n boot wat vroeer aan Dr Kaunda behoort het te gaan herwin.  Die boot was geroes en die hout was verrot met 'n gat of twee, maar die manne het 'n visie gehad om 'n kliniek boot op die meer te sit.  Hulle grootste probleem was dat die boot 3 meter van die water/meer was en omdat daar nie goed soos 'n trekker beskikbaar is/was nie en hul duisend km van die naaste stad was, was grawe die enigeste opsie. Eers het hulle 'n gat langs die boot gegrawe vir dae en soos dit opgevul het met water, kon hulle die boot mooi skuif dat die "inval" in die water en so dryf.   Die boot is toe deur 'n skiboot na die hawe getrek en die manne kon hulle "visie" sien waarkom. 

En dit het want vir 'n hele ruk is die boot gebruik om sendingwerk by die villages langs die meer te doen en is dit gebruik vir uitreik spanne, mediese dienste, evangelie werk en dissipelskap - alles om God se Koninkryk te bou.  Ons kon binne in die stukkie geskiedenis staan terwyl die stories vertel word.  Die boot is tans nie meer in gebruik nie, maar hulle bid vir 'n groter boot wat meer stabiel is waarmee die werk voortgesit kan word.

Tans gebruik hulle 'n klein bootjie die 'Pelican' vir hulle werk en ons was bevoorreg om met hom uit te gaan na een van die villeges toe, maar daarvan vertel ek later.

 

Ons hoor baie stories oor vissersmanne en hoe hulle die toordokters gebruik vir "goeie" vangste ... maar ook hier is 'n wonderlike ministry aan die werk waarvan ek ook later sal vertel.  Die middag kry ons geleentheid om 'n doop van een van die "moslem" vissermanne by te woon.  Ons mag nie regtig foto’s van die ou plaas nie, daarom die wat mens sy gesig nie kan sien nie.

Daar is ook geleentheid om vir 'n item te oefen met 'n boodskap wat ons ongelukkig nie kon opvoer nie, maar baie beslis iewers nog gaan inwerk. 

Ons dae is vol en ons leer so baie en om hierdie mense se passie te sien vir dit wat hulle doen en nog wil doen.  Hier sien mens ook verseker die mooiste sonsondergang in die wereld en elke aand lyk dit anders. Bid saam met ons vir die mense by die meer en al hulle uitreik-aksies.  Ook dat hulle genoeg geld sal insamel om 'n groot boot vir hulle doeleindes te koop.

Sandra

Zambia die avontuur begin

En so het ek meer as 'n maand laas geblog, maar ek het sommer 'n goeie rede gehad - ons uitreik na Zambia!  Eintlik weer tuis en nou kan ek rustig ons foto-storie daar dagboek en met julle deel.  Na twee dae van voorbereiding in Johannesburg en die Sondagoggend as amper voltallige groep 'n kerkdiens bywoon, vlieg ons die aand Zambia toe en dis maar 'n klomp vaak en dowwe mense wat eintlik donker daar aanland. 

Ons is so moeg dat ons enige plek sal slaap, maar word aangenaam verras die volgende ogend. Julle moet weet ons kom uit 'n hittige woestyn uit waar mens skaars motor toe kan loop in die hitte, dus is al die groen en mooi en weer dat ons dit kan geniet, wonderlik. Die huisie onder links is waar ons oorslaap. 

Behalwe vir die oulike plek, bring hulle nog vir ons ontbyt na die cottage toe en ons geniet die regte brood, varkspek en boerewors (ja nogals in Zambia).  Net voor ons vertrek, begin ons met ons Zambia studie wat Elriza vir ons geskryf het.  Die studie gaan nog sommer mooi saam met die gebeure in Zambia loop ...  

Die wag vir die bus is 'n ondervinding wat mens moeilik kan deel en ek's bietjie versigting om my kamera uit te haal om dit vas te vang.  Ek kan net se BAIE ander wag ook vir busse en mens kan daar enige iets koop van water tot elektroniese ware.  Die duty free is soos geen ander lughawe nie :-).  Ons is maar bietjie onseker op die 18 uur busrit wat voorle en alhoewel die sitplekke gemaklik lyk, is dit nie heeltemal nie.  Daar is bietjie "vermaak" ook, in die vorm wat 'n sokkerwedstryd (ou een wat herhaal word) en dan hulle sepies wat eers doodsnaaks is, maar die meisies het later mooi gevolg en was selfs by tye kwaad as dit ophou en 'n ander een begin sonder dat hulle die einde weet.   

Dis nog lig en ons sien bietjie van die groen en die droog langs die pad.  Dis 'n uitgestrekte land met groen en droog, nog tradisionele huise (of stokkieshuise soos my James altyd gese het).  Heelwat geleentheid vir werk en die opmaak van besighede :-). 

Dis 'n moeie groep wat die volgende net voor 7 daar aankom na 16 uur (jip 2 uur vinniger as wat ons gedink het) daar aankom.  Ons kry lekker koffie en broodjies en hoor dat ons die eerste dag sal rustig vat.  Alhoewel almal vaak is, word daar eers rondgeloop om ons blyplek te verken.  En watter pragtige uitsig het ons nie vanaf ons kamer nie.

Ons ontmoet ook 'n sendinggroep van Namibia wat vir twee aande daar oorbly en dan weer later die konferensie gaan bywoon.  Uitgerus van die lang busrit word daar gekuier.

Reg met die eerste aand raak ons almal "verlief" op Lake Tanganyika se sonsondergang terwyl die vissersbote uitgaan vir hulle vangste die aand. En daar word nie net visse op die meer gevang nie ... maar daarvan vertel ek later.