So groen soos …..?

Maklike antwoord as jy in SA bly, maar kindertjies wat hier in die woestyn groot word, gee dikwels ‘n ander antwoord – wat mens nie altyd kan herhaal nie - omdat gras en groen skaars is. Amptelik sou ons toer na die passiespele klaar wees, maar probleme met die visas het gemaak dat ons langer in Duitsland moes bly ... en wie sal nou met die ambassades stry ....

As julle dalkies nav die blogs gedink het ons was opgewonde met die berge en koeler weer in Garmisch-Partinkirchen moes julle ons gesien het toe ons eintlik by ons laaste bestemming Mespelbrunn in die Swartwoud aankom. Rye op rye woude en groen groen bome en heerlike nat weer. Ons wou soveel as moontlik van die omgewing en die woude kry …. sonder die swartwoudkoek!

Die eerste plek wat ons en Aula gaan soek het was die Scholss in Mespelbrunn. Ons moet ‘n entjie soontoe stap, maar geniet die omgewing verskriklik baie.

Omring met die groen heuwels en water is een van die mooiste waterkastele in die Bavaria distrik. Hierdie kasteel was nooit gedurende die 30 jaar oorlog of ander oorloe beskadig nie, dus is dit een van die min kastele wat nog in sy oorspronklike vorm is en sy oorspronklike meubels in het.

Die oudste deel van die kasteel is sy toring wat teruggaan na die 13de eeu toe. Ons is almal dit eens dat dit nie so groot en “glamarous” is soos die feetjie-kasteel nie, maar dat dit op sy besonderse manier baie “mooier” is.

Behalwe vir die meubels en stories, is dit vreeslik persoonlik want een van “voormoeders” het meeste van die vensters geskilder met die familiegeskiedenis. Orals hang daar familieportrette en baie van die ornamente vertel ‘n storie en was gebruik – nie net vir uitstal nie.

Die dogter Marie Antionette van die laaste count is nou die eienaar van die Scholss en woon nog self in ‘n deel van die kasteel. Ons het ook saam met haar tee gehad :-). Wel eintlik het ons tee by die restaurant gedrink toe sy en haar hond na ‘n tuinwandeling ook daar kom sit het. Ons is moeilik daar weg.

Piekniek in die area en hierdie keer by ‘n dorpie naby, was ook ‘n moet op ons lysie. Een van die dinge van Duitsland wat my opgeval het, is al die voorsiening wat daar vir wandel en fietsry gemaak word. By hierdie dam is daar ‘n “eend-standbeeld” (foto regs) en toe die eende ons gewaar het hulle die heelpad agter ons aangeswem en gewag vir kos. Die twee meisies het dit natuurlik geniet om die eende te voer en ewe nuuskierig het ‘n waterskilpad ook nadergeswem en sy koppie uitgesteek om te loer wat is vir ete. Ons het dit so geniet. Maar ons kon ook nie ons tyd net in die woude deurbring nie al wou ons baie graag.

Een van die dorpies wat ons besoek het was Wertheim en snaaks genoeg omdat die meisies bietjie in ‘n mall wou gaan loop :-) en eindig ons ook in die ouer deel van die dorp op. Die dorpie se geskiedenis rekords gaan terug tot 1183. Die markplein het die pragtigste “houthuise” met die Baroque Protestand kerk wat mens ook kan sien. Hierdie kerk dateer rondom die 15de eeu en die von Wertheim familie se grafstene is ook daar.

Mens kan lekker deur die huisies/winkels loop en drentel sonder die gevaar van motors en natuurlik is ‘n duitse worsbroodjie ‘n moet. Daar is ook ‘n glasmuseum op die dorpe en hierdie glasbeeld in die parkie vertel die storie van glas in die dorp.

Die dorpie is gelee waar die Tauber en Main riviere ontmoet en bo op die koppie staan die Wertheimer Burg, die kasteel van die Wertheimer familie en uitkyk. Hierdie kasteel is gedurende die 30 jaar oorlog verniel. Vandag kan mens gaan kyk en daar is ook 'n teetuin – maar dis ‘n steil bult. Selfs die jongeres tussen ons, kon nie tot regbo loop nie :-).

En nog ‘n dag ….. in die woud vir ‘n ou stappie. Ai het ek genoem dat dit mooi en groen is :-)? En Thea jy kan self dink hoe die woestyn na dit gelyk het of hoe?

Passiespele – die rede hoekom ons toer

‘n Hele tydjie terug het ek vertel dat dit nog altyd iets was wat ek wou bywoon … die Passiespele in Oberammergau wat net elke tien jaar gehou word. En wat ‘n onvergeetlike ondervinding was dit nie.

Oberammergau is ‘n dorpie van so nagenoeg 5300 inwoners. Gedurende 1618-1648 tydens die 30 jaar oorlog (wat ek maar eers nou hiervan geleer het) het dit begin as ‘n “religious conflict” wat uitgebrei het, en met ‘n dodelike siekte deur Europa versprei. Vir lank kon die dorpie die plaag beheer omdat kwaritine streng toegepas is en niemand die dorp sommer kon binnekom nie. ‘n Inwoner van die dorp wat weg van die huis gewerk het, het een aand ingeglip en saam met hom die plaag gebring.

Gou-gou het 84 volwassenes van die dorp gesterf. DIe mense het nie veel van die siekte geweet nie en sommige het gedink/geglo dis God wat hulle straf. In 1633 het die dorpie egter as ‘n desperate poging, almal by die kerk laat bymekaarkom, om by die altaar ‘n belofte te maak dat hulle elke tien jaar die Passiespele sou hou as God hulle van die “disease” red. Hulle se dat sedert daardie dag niemand in die dorp ooit van die siekte dood is nie.

Die eerste opvoering was in 1634 en daarna elke tien jaar tot 1674 toe besluit is om dit aan die begin van ‘n dekade te hou. Die enigste twee keer wat dit nie opgevoer is nie was in 1770 toe daar ‘n verbod op Passiespele was en 1940 gedurende die oorlog. Die dorp maak hoofsaaklik sy bestaan uit toeriste en houtwerk. Allerhande speelgoed, figure ens. word uit hout uitgekerf – dis baie mooi. Die skilderwerk op die huise en geboue in die dorp is ook uniek aan die omgewing en in Duits is dit bekend as “air painting” met sy oorsprong uit Italie en die Suide van Duitsland.

Om deel te neem in die spele moet mens in die dorp gebore of 20 jaar daar bly. Daar is egter ‘n toegewing vir kinders – as hulle in die plaaslike skool is, mag hulle ook deelneem. Meeste van die dorp neem deel aan die opvoering hetsy as deel van die spele of ander werke rondom die administrasie van die spele. Die voorbereiding vir die spele begin baie lank voor die tyd. Die soliste wat saam met die koor optree bv word reeds in 2008 gekies en die koorlede in 2009. Daar word gekyk na plaaslike talent en as hulle gekies word as soliste moet hulle 10 uur opleiding van profesionele afrigters in Munich kry. Die lede is meestal vanuit die plaaslike kerkkore en amper al die lede van die 2000 spele sing vanjaar weer. Hulle is werklik iets om te hoor.

Op “ash Wednesday” ‘n jaar voor die spele word die “Hair Decree” begin en dan moet almal wat wil deelneem hulle hare laat groei. Indien jy gekies word as ‘n soldaat, mag jy jou hare sny maar om gekeur te word, moet dit lank wees. Hulle se dat heelwat mense vra om as soldate gekies te word want hulle wil liewer hulle hare kort hou :-). Die aanwysing van die “cast” is ‘n spesiale geleentheid en verlede jaar op 8 April 2009 het die hele dorpie in die kerk bymekaargekom die oggend vir worship, skrif en gebed, toe na die ander kerk in die dorp vir meer gebede en toe na die verhoog van die teater waar die dorp weer plegtig ‘n hernuwing van hulle oorspronklik belofte aan God in 1633 bevestig het, en toe voor ‘n TV span en almal daar, die name van die spelers bekend gemaak.

Om te verhoed dat iemand “sterstatus” deur sy rol kry, is daar altyd twee wat mekaar afwissel vir die hoofrolle en is ‘n hoofrol nooit ‘n waarborg dat jy dit weer sal kan speel nie. So het die een ou wat Jesus gespeel het die vorige keer John gespeel en die ander ou (‘n sielkundige) ‘n vorige keer Archelus en is hy al deel van die spele sedert 1980 al is hy net 32 jaar oud. So het mans wat die Jesus rol al vorige kere vertolk het vanjaar oa Caiaphas en Judas gespeel. Ander was voorheen deel van die straattonele. Hulle se dis niks snaaks om by mense in die dorp verblyf te kry en dan verskoon iemand in die familie hulleself net na ete om te gaan deel wees van die spele net om jou weer aandete te bedien voordat hulle weer gaan deelneem.

Oor die opvoering self is ‘n blog nie genoeg nie, mens moet dit maar self gaan kyk en die volgende een is in 2020. Dit was beslis die moeite werd!

(Die 5 laaste foto's is poskaarte van vanjaar se spele, wat mens kan koop - niemand word toegelaat om foto's tydens die spele te neem nie)

Liefde

Hier ry mens nie verby nie

En hoe het ons nie hierdie dorpie geniet nie. So ‘n paar km van waar ons bly besluit ons om in die reen net vinnig ‘n draaitjie te gaan maak en die dorpie Mittenwald te besoek, aangesien ons kuiertjie in Garmisch-Partenkirchen klaarmaak. Die besoek duur baie langer as wat beplan is.

Mittenwald se wereldwye reputasie is eintlik as dorp waar viole en ander musiekinstrumente gemaak word en dit le so in die middel tussen Oostenryk en waar ons basis was. Die dorpie is gelee in die Bavaria Alpe en ‘n uitstekende plek om te besoek vir toeriste. Orals waar ons sover in Europa was, is daar een ding wat uitstaan en dit is dat die klein dorpies eenvoudig toemaak vir ‘n lang tyd tydens middagete en dan kan mens maar vergeefs soek vir ‘n oop winkel en/of restaurant. Mittenwald was die uitsondering.

Die bekende vioolmaker Matthias Klotz het sy viole in hierdie dorpie begin maak en vandag nog is die viole van Mittenwald orals gesog. Daar is dan ook ‘n monument buite die kerkie van hom en soos op die vorige foto gesien kan word, ‘n groot viool uit hout gekerf.

Die kerkie lyk van buite lyk “gewoon” moet ‘n paar beelde op die gebou geverf, maar as mens binne stap is dit heeltemal iets anders.

Amper elke huis en winkelgebou is geverf met prente, meestal christelike tonele en mens weet nie wat om af te neem en wat nie.

In die somermaande is hierdie dorpie gewild vir al sy wonderlike staproetes tussen die berge en in die winter vir die sneeu. Daar is dan ook op twee plekke kabelkarretjies wat mens na die bergspitse toe neem. Op ons somersdag in die dorp, was staproetes bietjie uit maar winkelroetes in. En dis ook hier waar ons van die lekkerste warm sjokolade ooit gedrink het.

Laaste aand in ons dorpie eet ons by die Fraundorfer Gasthof tradisionele kos en Nelmari kan haar Cordon Bleu maar net aankyk, dis iets ysliks. Nou le die Passiespele voor en ons is baie opgewonde!!!!!!

Die kinders het hulleself ook besig gehou om die "vloere skoon te maak" voordat ons sou vertrek. Wie nou vir wie die voorbeeld stel weet ek nie, julle moet maar raai, maar dit gee ook darem 'n prentjie van ons blyplek se kombuis en sitkamer. Net jammer julle kan nie die mooi groen en berge buite die venster sien nie.

Geniet die laaste bietjie van julle naweek, ons week begin.

Saltzburg ‘n besoek werd

Ons wou graag ook in Oostenryk ‘n draai gaan maak, eerstens omdat dit sommer teen die grens is waar ons bly, en tweedens omdat ou vriende van Charmaine en Elriza wat ek ook deur die Vories leer ken het, in Vienne bly. Dis ‘n bietjie ver om te ry en Saltzburg blyk toe ampertjies die middelpunt te wees en ons besluit om mekaar daar te kry.

Marinda kom met die trein en nadat sy ons verduidelik het waar ons mekaar ontmoet word “Ulla” (dis nou ons GPS) geprogrammeer om ons na die parkeerterrein in die berg in Saltzburg te neem. Sy reel dat ons haar voor Mozart se geboortehuis kry. Dit klink nie te moeilik nie, totdat ons die besigste straat (laan) in die dorp – en dit nogal volgens die internet aanpak opsoek na iemand wat ons jare terug gesien het, en ‘n huis waar Mozart gebore is.

Marinda is die een wat ons eerste raaksien, dankie tog want Ulla werk nie buite die motor nie.

Dis omtrent ‘n mengelmoes van mense (toeriste) wat orals by die stalletjies van die vlooimark loer. Natuurlik is Nelmari en Elriza nie agter wanneer dit by snuffel kom nie en Charmaine onder aanmoediging van Marinda, pas een van die hoede aan.

Orals in die strate is kunstenaars besig om musiek te maak. Ons hoor dat die mense eers vir oudisies moet gaan voordat hulle toegelaat word in die strate. Een ou teken mens se gesig buitelyne en Elriza is die eerste een wat staan. Op die regterkant in die hoek kan julle sy weergawe van haar sien.

Natuurlik moet Nelmari dit ook doen.

Ons verkyk ons aan die geboue, monumente en standbeelde rondom die plein. Marinda is ‘n goeie toergids en wys en vertel ons alles wat ons wil weet.

Ons gaan nie in die katedraal in nie, maar neem foto’s by die deur.

Die fonteine, ou kasteel hoog teen die berg waar mens kan opry met ‘n kabelkarretjie (maar die toue is kms lank) en die perdekarre op die plein gee die dorp ‘n gevoel van oud en geskiedenis. Dis immers die plek waar Sound of Music en selfs Stille Nag vanaf kom.

Die dorpie is gewoonlik gedurende kersfees wit van die sneeu en Marinda neem ons in die Kerswinkel in.

Soveel geverfde eiers het julle verseker nog nie op ‘n anderplek gesien nie. Hoe kan mens selfs een kies tussen al hierdie besonderse eiers. Die een is so mooi en mooier as die ander. Ons weet om sulke eiers op die vliegtuig te neem is moeilikheid soek en Nelmari vra of sy nie net een kan kry nie. Die besluit oor watter een is baie baie later geneem.

Daar is duisende eiers en mens kan net kyk en kyk na al die detail wat daarop geverf is.

Ons het Saltzburg en die saamkuier geniet, en miskien eendag kom ons terug om so ‘n bietjie meer van die ander dele van Oostenryk ook te sien.

Dankie vir die rondwys Marinda.

Sprokieswereld en Swane

Een van die plekke op ons lysie van “moet sien” was die Sprokieskasteel (Schloss Neuschwanstein) van koning Ludwig II wat later ook die inspirasie was vir rolprente en die disney logo … ‘n regte feetjie plek. Dis ‘n lekker nat reenerige dag en die wereld is groen en ons geniet!

Groot opwinding toe die kasteel in die verte opgemerk word. Ons staan vir baie baie lank in die tou om by die kasteel uit te kom om net eintlik voor te hoor die volgende beskikbare toer is 5 uur later. Gelukkig kon ons kaartjies vir die Hohenschwangau kasteel net langsaan kry so die sprokiekasteel kan net van die afstand gesien word.

Hierdie kasteel het sy pa Max II toe kroonprins van Bavaria gebou op oorblyfsels van ‘n vorige kasteel. Dit het ses jaar geneem om te voltooi en eintlik het die familie in 1838 ingetrek en dit as hulle “somer vakansie huis” beskou. Ludwig het na sy pa se dood in 1864 daar gebly totdat ‘n “apartment” in sy droomkasteel se hekmuur vir hom gebou is en hy soontoe kon trek in 1873. Die “gate house” se bou het vier jaar geneem en eers daarna het hulle met die kasteel begin.

Die kasteel van sy pa is ‘n vier verdieping plek met vier torings op die hoeke en die eiendom van die Wittelbach familie wat die gronde vanaf 1567 besit. Ons het nogal gedink die vertrekkies is klein maar siende dat dit net ‘n vakansiehuisie is, is dit seker aanvaarbaar. Die gids het vertel dat tydens Ludwig se verblyf in die kasteel het hy met ‘n teleskoop (wat nog steeds in “sy” kamer staan) die bouery aan sy fairytale kasteel dopgehou en als en als het dit 17 jaar geneem. Ludwig self het toe net minder as ‘n jaar daarin kon bly voordat hy dood is. Die kasteel is nie heeltemal klaargebou nie, maar tydens die bouery het dit werk geskep vir baie mense, maar ook die koninklike familie se finansies skade gedoen.

Die dorpie onder by die kastele is net so mooi en groen. Die meer op die foto is die “swanemeer”. Beide die kastele het ongelooflike skilderye, meubels en geskenke ontvang van staatshoofde wat uitgestal word vir besoekers om te sien.

As mens so na die kastele en omgewing kyk, kan mens sien hoekom dit ‘n “fairytale” kasteel is/was. Kan julle dink hoe dit lyk gedurende die winter met die sneeu op die berge rondom?

Sterkte vir die week wat voorle!

Legkaart prentjies

Die van julle wat dalkies ywerige legkaartbouers soos ek is, sal weet dat die prentjies van party legkaarte net altyd prentjies bly ... maar dit het ook nou verander.

Na 'n heerlike kuiertjie in Parys en die provinsie van Provence word die pad na Duitsland via Italie gevat. Die motor wat ons oorspronklik gehuur het, daag die middag voor die vertrek op en ons is dankbaar vir die ruimte - veral vir die tasse en pakkies. Ek het voorafuitgewerkte roetes vanaf die internet gekry en dit vat ons om 'n heerlike pad al langs die Franse Riveira af.

Verby plekke wat ek nog net van gehoor en gelees het. Nice was die eerste stopplek en my indrukke ... besig, besig, besig!!! Toe maar deurry tot in Cannes en daar kon ons darem 'n tydjie langs die see sit.

Die rusplek in Monaco het ons die mooiste uitsig oor die see en paleis gegee terwyl ons broodjies eet.

Die Italiaanse platteland waardeur ons gery het was so anders as Frankryk en net so mooi. See, berge, kastele en mooi kerkgeboue. En natuurlik die een tonnel op die ander. In Genova besef ons sommer dat ons blyplek nie maklik gekry gaan word nie .... selfs met ons aanwysings en daar ontdek ons "ou grote" (dis die motor) het ook 'n vrou (die GPS) wat ons tot op die regte plek neem sonder probleme. Wat sou ons sonder haar gedoen het!

Ons spandeer wel die nag in Italie, maar loop nie juis rond nie en die volgende oggend is ons vroeg weer oppad. Mens sien die veranderings van die lande duidelik in die ry. Die kastele en berge word meer en ook die grasheuwels.

En dan word die Alpe met die sneeu op gesien en dis soos om die see te sien :-). Die "plaashuise" begin nou ook drasties anders lyk toe ons deur Oostenryk gaan.

Uiteindelik ons bestemming Garmisch-Partenkirten. Hierdie dorpie was reeds twee keer die gashere van die winterspele en ski kampioenskappe en mens kan sommer sien en voel hoekom. Hierdie foto van ons blyplek se stoepie af.

Die dorp self lyk soos legkaartbokse met al die pragtige huise, blomme en geverfde prentjies orals.

Ons is sommer opgewonde om alles hier aan die onderkant van Duitsland te gaan besoek en te sien. Die "koeler somer" en reen is 'n bonus en ons plekkie is heerlik en ruim. Dis beslis die regte tyd vir pannekoek al dink die dorpenaars dit is warm en somer.

Liefde